Vroeg opgestaan en een heerlijk ontbijtje gehad in Whitianga. We wilden op tijd bij Cathedral Cove zijn omdat het aan het eind van de ochtend vloed zou zijn en het tweede strandje bij Cathedral Cove is dan niet bereikbaar. We stonden dus al klaar op de parkeerplaats waar de bussen naar het beginpunt van de wandeling vertrekken voordat de eerste bus van die dag vertrok.
Hierboven twee foto's van het begin van de wandeling. Op de eerste foto kijk je al richting Cathedral Cove. Uiterst rechts is een stuk van het dorpje Hahei te zien. Aan de zuidrand van dit dorp is de parkeerplaats voor de bus naar het wandelpad.
Geelgors
Je hoeft niet naar Nieuw-Zeeland om deze vogel te zien. Hoewel we al meer dan een maand in het land waren was dit toch pas de eerste keer dat we een grote groep geelgorzen zagen. Ze zijn door Acclimatisation societies in Nieuw-Zeeland geïntroduceerd. Acclimation societies waren vrijwilligers verenigingen in de 19e en 20e eeuw die de introductie van uitheemse soorten op verschillende plaatsen over de hele wereld aanmoedigden in de hoop op acclimatisatie en aanpassing. De reden was destijds dat de introductie van deze soorten planten en dieren de flora en fauna van een regio zou verrijken. Inmiddels blijkt in veel gevallen het tegendeel waar te zijn, er zijn veel inheemse soorten uitgestorven door deze introducties.
In de reisgidsen stond de wandeling naar Cathedral Cove omschreven alsof het een pittige wandeling van anderhalf of twee uur was. Het viel reuze mee, het is een geasfalteerd pad en alleen aan het eind heb je een serie trappen. Die anderhalf of twee uur is toch echt voor heen en terug.
Toen we op het strand aankwamen was het water al flink aan het stijgen. Het zou al vrij snel vloed worden. We zijn snel door de kathedraalvormige grot gelopen om het uitzicht vanaf het strand achter de grot te bewonderen. Dat stuk is niet bereikbaar als het vloed is. Bovendien wilden we aan deze kant enkele foto's maken omdat het een filmlocatie is in The Chronicles of Narnia : Prince Caspian.
De boog die de doorgang vormt tussen de twee stukken van het strand stroomde al vol. We zijn daarom vrij snel terug gegaan naar de andere kant omdat we anders uren moesten wachten om terug te kunnen lopen.
Vlakbij het strand staat de indrukwekkende Te Hoho rots. Deze pilaar van puimsteen was vroeger verbonden met het land, maar miljoenen jaren van erosie hebben er een los staande hoge rots van gemaakt. Als je foto's ziet van Te Hoho dan zijn die vaak gemaakt vanuit de grot. De grot is eigenlijk een grote natuurlijke boog.
Arjan was nog niet helemaal tevreden over de foto's die we op het strand hadden gemaakt en is nog even teruggegaan naar het strand achter de boog. Zeiknat en achtervolgd door een wilde vrouw kwam hij terug.
Ondertussen had ik onder de beschutting van de boog een Amerikaans echtpaar ontmoet. De vrouw van het echtpaar, Ellen Carlisle, had een boek geschreven gebaseerd op een briefwisseling tussen een Nederlandse kapitein en een Zuid-Afrikaanse vrouw tijdens de Tweede Wereldoorlog. De titel van het boek is An Unexpected Turn. Een deel van het verhaal speelt zich af in Leiden. Het verhaal raakte haar persoonlijk omdat het uit haar eigen familie kwam. Ze was nog nooit in Nederland geweest. Arjan heeft nog even met haar doorgepraat en ze zijn samen op de foto gegaan.
Boven nogmaals de blik vanuit de grot richting Te Hoho. Aan de hoeveelheid water voor de ingang van de grot met de blik richting Te Hoho zie je dat deze foto wat later is gemaakt dan de foto waar Arjan voor de grot staat.
Hieronder de blik vanuit de grot richting het strand waar de wandeling begint en eindigt.
Voor het andere strand staat een grote rots met de naam Smiling Sphinx Rock.
Na nog even op dit strand te zijn geweest zijn we teruggelopen naar Hahei. Op de terugweg hebben we nog een paar vogels kunnen spotten.
Zwartrugfluitvogel
Het is een algemeen voorkomende vogel in Nieuw-Zeeland, maar omdat ze nogal schuw zijn is het best lastig om ze goed op de foto te krijgen. Deze vogel trok zich weinig aan van onze aanwezigheid en op de tweede foto lijkt hij zelfs recht in de camera te kijken. Hoewel hun uiterlijk een link met de kraaien doet vermoeden zijn het vogels uit de familie van de orgelvogels. Ze zijn een onderfamilie van de zangvogels. In hun gedrag lijken ze wel wat op kraaien, ze gedragen zich als roofvogels en jagen op hagedissen en kleinere vogels.
Op de terugweg hebben we een paar zijpaden genomen die naar kleinere stranden leiden.
Californische kuifkwartel
De vogels zijn ooit geïntroduceerd in Nieuw-Zeeland als jachtvogel, maar de niet afgeschoten dieren hebben een flinke populatie gevormd. We hadden ze eerder al gezien in het Kaitoke Regional Park vanuit de auto. We konden toen maar heel kort stoppen omdat er achter ons iemand begon te claxonneren. Nu stak een complete familie vlak voor ons het pad over en bleef ook geruime tijd zitten. In elk geval lang genoeg om ze op de foto te zetten.
Op de eerste foto een vrouwtje, daarna een jonge vogel en op hieronder een mannetje en het is meteen duidelijk hoe het beest aan het tweede deel van zijn naam komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten